Eetverhalen

Beter niet doen

Behandel een gast of tafelgenoot met een dieet niet als; toch een beetje 'apart'. Ook niet door een gebaar of zogenaamd grapje. Het is al moeilijk genoeg.. Of iemand vrijwillig, of door een lichamelijk probleem een dieet volgt is niet belangrijk. Zij hebben; of een allergie, of een afkeer voor bepaald voedsel en daar zullen gastheren of vrouwen rekening mee moeten houden. Vervelende opmerkingen krijgen ze al meer dan genoeg

Aan iemand met een dieet wordt bijvoorbeeld heel vaak gevraagd: 'Is het lekker?"  ' Echt waar?'Terwijl dat aan andere gasten nooit zo persoonlijk en nooit zo vaak gevraagd wordt. We voelen ons daardoor 'opgelaten' en toch weer het buitenbeentje.

Naar aanleiding van te veel vervelende opmerkingen heb ik enkele kennissen laten 'vallen.''

Het begon bij hen al bij de koffie met steevast een 'gewoon' gebakje voor mijn neus: 'Je mag toch wel iets? Zo erg is dat toch niet?' Wij hebben ook wel eens diarree hoor.
Toen ik na jaren consequent weigeren een glutenvrij gebakje kreeg werd het voor mijn neus gezet met de opmerking: 'Dat hebben we speciaal voor jou gekocht hoor' en dat gebeurde bij elk volgend bezoek opnieuw. Op mijn vraag of het andere gebak dan niet speciaal gekocht was werd natuurlijk niet gereageerd.

Er stonden meestal allerlei hapjes op tafel, o.a. spiesjes met worst, kaas en fruit en ik kreeg dan een schoteltje met paar spiesje met kaas en fruit. De man des huizes merkte dan ook weer op: Jaha, speciaal voor jou he? Dus dan keek ik extra blij.  Ook de gastvrouw herhaalde dit nog eens, tijd: Ja...die heb ik speciaal voor jou gemaakt. Dan begon er al iets te borrelen bij me. Bij elke hap die ze zelf namen zei wel iemand: dit lust jij niet he? Jammer hoor, je weet niet wat je mist.

Rond twaalf uur kwam daar gewoontegetrouw een kop soep op tafel die ik oversloeg, niks mis mee. Behalve toen de gastvrouw op een avond zei: ' We doen maar geen soep meer, want jij ben zo'n rare eter.' Toen ging het vanbinnen mis bij mij.

Ik ben opgestaan en heb gezegd dat ik voor hen en al mijn ander gasten al 40 jaar 'speciaal' worst op spiesjes rijg, en 'gewoon' gebak koop. Dat ik speciaal voor die gasten soep met balletjes maak als ze op bezoek komen. Dat ik vlees braad als ze blijven eten. En... dat ik mijn hele leven nog NOOIT tegen iemand gezegd heb: 'Dat heb ik allemaal speciaal voor jou gemaakt! 

Ze begrepen er helemaal niets van, ze sloofden zich toch voor me uit?
Hun voordeur heb ik bewust heel hard dicht geknald en ik ben er niet meer geweest.

**********

Waarom vegetariër?

Bijna alle vegetariërs zijn gewone mensen. Er zijn veel soorten vegetariërs. Sommigen eten en drinken geen enkel dierlijk product, deze mensen dragen ook geen wol of leer. Dat zijn veganisten. Ik ben  een lactovegetariër en drink  wel melk, eet kaas en draag leren schoenen. Ik eet nooit vleesvervangers want ik wil helemaal geen vlees eten, waarom zou ik het dan ergens door vervangen? Wel eet ik gezond. Ook de reden waarom iemand vegetariër wordt is nogal verschillend.’ Van huis uit’ komt voor. Soms is het uit liefde voor dieren, of wegens gezondheidsproblemen.
Op mij is dit allemaal niet van toepassing. Ik vind vlees, vis eieren en worst gewoon vies.

Vegetariërs zijn niet automatisch gek, extreem begaan met dieren en/of mensenhater. Wat niet inhoud dat er geen gestoorde vegetariërs bestaan, vast wel. Evenals er volop gestoorde vleeseters bestaan.

Het begon toen ik bijna vijf jaar was. Op een middag kwam ik thuis van de kleuterschool. Aan een ladder, tegen de muur van ons huis hing een opengesneden varken. (Niks bijzonders in een dorp lang geleden)

Mijn vader stond trots bij het dier en dacht me een plezier te doen door alle inwendige onderdelen aan te wijzen en te benoemen.

   ‘Dit zijn de hersenen, die gaan we bakken, dat zijn de darmen, als ze leeg en schoon zijn gaat de worst erin, de hiel gaat zaterdag in de erwtensoep. Die dikke billen worden de karbonaadjes enz.'

Ik keek vol afgrijzen in het blauw met roze, naar weeïg bloed stinkende varkenslijf. ‘Dat vieze spul at een gewoon mens toch niet op?

Vol verbazing vroeg ik dan ook: ‘Wordt dát een karbonaadje?, heb ik dat wel eens gegeten?’ Het antwoord was helaas: ‘Ja.’

Die dag besloot ik om nooit meer vlees, vis of zelfs een ei te eten.

Thuis gaf het geen problemen, (best modern in 1954 ) Misschien hoopten ze dat het tijdelijk was. Maar logeren of uit eten gaan werd een ramp.

In die tijd had een kind niets te beslissen en zeker geen kind van net vijf jaar. De tantes en kennissen bekeken mijn moeder dan ook, als een niet voor haar taak berekende losbol. Wie liet zo’n snotneus nu zo ongezond eten? Hun handen jeukten om dit op te lossen. Want één ding was zeker: zonder vlees en vis ging je dood! 

Ze boden mijn moeder regelmatig aan om mij eens een weekje op te voeden. Zij zouden die fratsen er wel uitkrijgen. Er werd met enge ziekten door eigen schuld gedreigd. Hartproblemen, botbreuken, dun haar, bloedarmoede en rare vergroeiingen zouden de mínst ernstige gevolgen zijn van dit eetgedrag. Soms werd ik bang, maar als mijn moeder met een klein glimlachje over hun hoofden heen ‘nee’ schudde, stak ik mijn tong uit en ging weer buiten spelen.

Vijftig jaar lang, kreeg ik ongevraagd adviezen van wildvreemde mensen op een toontje alsof ik een kind was. Waarom eet jij geen vlees? Dat is niet gezond hoor! Je eet toch wel vis? Ook geen eieren? Oh, wat erg! (Soms wilde ik hen een flinke dreun verkopen, eerlijk waar) Zij wisten precies wat ik dan wél moest eten om gezond te blijven. Tientallen stukken vlees of vis werden in al die jaren ongevraagd onder mijn neus gezet met de opdracht: ‘Probéér het dan eens. Je weet niet wat je mist!’  Als ik het niet opat werden ze boos! Ze riepen regelmatig: ’Ga maar eens gewoon doen en eet wat de pot schaft!

Ik dacht dan: Waar bemoeien jullie je mee?

Al die jaren heb ik nooit iemand geadviseerd te stoppen met vlees eten, ik zou niet weten waarom.

Tot ongeveer vijftien jaar geleden was een restaurant bezoeken een onaangename bezigheid. Óf ik kreeg wat patatjes en sla voor bijna dezelfde prijs als een maaltijd met vlees. Óf ik moest de ober langdurig uitleggen dat ik ook geen eieren, gehakt, schnitzel, karbonaadje, kip, vis, kreeft, krab, of mossels in plaats van die lekkere biefstuk wilde. Meestal vroeg de man ten einde raad; 'maar mevrouw…! Wat eet u dan?'

Nou, op dat na, gewoon alles meneer, was dan mijn moedeloze antwoord.

In een restaurant kan ik nu wat vaker een lekkere maaltijden bestellen. Ik word niet meer bekeken als een gestoorde geitenwollensokkentrut, maar als een gezond etend mens. Wie had dat ooit kunnen denken! De vegetariër is intussen geaccepteerd door een flink aantal mensen.

Nu jullie nog,
Beppie.

Uit eten gaan valt niet mee.

     

Al bijna mijn hele leven ben ik vrijwillig vegetariër en onvrijwillig coeliakie patiënt.
Klagen over eten doe ik zelden. Vegetariër zijn is eigen mijn keuze. En nee, ik ben geen geitenwollensokkenfiguur en geen dierenactiviste. Ik lust gewoon geen dierlijke producten. Met gluten moet ik erg oppassen, maar dat is wel te doen.

Bijna veertig jaar lang beet ik op een houtje ibij een sporadisch restaurant bezoek. Wat sla met friet en appelmoes vormde meestal mijn ‘hoofdschotel.’ Soms moest ik verplicht blij kijken als er een kaaskroket of soufflé bijgeleverd werd. ‘Speciaal door de kok voor u gemaakt!’ zei de ober dan nadrukkelijk. Dat was natuurlijk een leugen, want de restaurants waar wij komen hebben geen Michelin sterren. Ze halen die soufflés gewoon met 24 stuks tegelijk bij de Sligro, maar dit terzijde. Ik keek dan extra blij en vroeg de ober om namens mij, de kok hartelijk te bedanken voor het vele, extra werk. De klachten die ik de volgende dag na het eten van de kaaskroket kreeg nam ik voor lief die paar keer per jaar.

Maar…, er veranderde iets. Steeds meer restaurants zetten een paar lekkere vegetarische maaltijden op hun menu. Ik genoot en ging  vaker met het gezin buiten de deur eten. 

Onlangs wilden we uit eten gaan en streken neer bij een restaurant vol speelgoedberen, in de buurt van Ouddorp. We waren daar al vaker geweest. Helaas was de kaart drastisch ingekrompen, ik kon kiezen uit een salade met geitenkaas of macaroni met geitenkaas. Laat geitenkaas nu niet in mijn top tien van lekker eten staan! En macaroni verdraag ik niet goed met mijn coeliakie, al durf ik wel eens te zondigen. Ik vroeg daarom om een gemixte groenteschotel met gebakken aardappelen. Die stond niet meer op het menu. De pittige rijst met een fruit salade (heerlijk) was ook geschrapt. Op mijn vraag of ik dan een spelt-pannenkoek met (gewone) kaas kon krijgen was het antwoord: Pannenkoeken serveren we maar tot 14.00 uur. We vertrokken teleurgesteld en boos.

.

Deze week bekeek ik op Internet alle menukaarten op Goeree-Overflakkee, we wilden toch weer eens uit eten gaan. De meesten ervan hadden niet eens de vermelding; ook vegetarisch. Twee hadden een salade met geitenkaas en dat was het. Drie restaurants maakten het nog gekker! Bij hun vegetarische hoofdgerecht stond: Laat u door de kok verrassen! Ja, ja, ik ben gekke Gerritje niet! Eet die kliekjes van gisteren zelf maar op, beste kok!

Ziet u dit al gebeuren bij vleeseters?
'Nee meneer, we hebben geen menu-kaart, de kok maakt een verrassing voor u klaar.'
Geloof mij, dan sluit over 2 weken het allerlaatste restaurant in Nederland hoor.

Daarom plaats ik hier al mijn eigen, simpele maar best wel lekkere recepten. Geschikt voor vegetariërs en snel aan te passen voor coeliakie patiënten. En wil je er vlees of vis bij? Dat kan natuurlijk ook.

Eet voorzichtig, denk aan mij, Beppie